چرا سریال پوست شیر این روز ها دل همه ایران را برده؟ - وبلاگ پاییز

به گزارش وبلاگ پاییز، نیک مسوولان امر مطلع هستند که تا چه حد می توانند با کمی وسعت نظر مخاطبین خود را افزایش دهند. مخاطبی که در این زمان به راحتی به برترین سریال و فیلم های جهان دسترسی دارد. راستی آیا این دوستان از خود پرسیده اند چرا دیگر کمتر کسی از سریال های بی محتوا و صرفا چشم نواز شبکه های فارسی زبان، سخنی نمی گوید؟ جواب بسیار ساده است و همه مطلعند به خوبی.

همین ابتدای نوشته شرح دهم که به هیچ وجه قصد تبلیغ ندارد این وجیزه؛ چه که جامعه و افراد کار خویش انجام می دهند و به گفته دیگران، معمولا وقعی نمی گذارند. از زمانی که تلویزیون با سیاست های بسته و سخت گیرانه در حوزه داستان؛ دست نویسندگان را تا حدود زیادی بست؛ پلتفرم های داخلی از این فرصت بهره بردند و تا جایی که امکان داشت در نوشتن قصه باز تر عمل کردند.

این روز ها کم نیستند افرادی که از سریال پوست شیر حرف می زنند. حال بگذریم از منتقدانی که در خفا بیشتر سریال های خانگی را نگاه می کنند و در بستر های اجتماعی نهی تماشا! همان طور که گفته شد این عطش تماشا جدا از تکنیک های تیم پخش کننده که به هر حال طبق وظیفه گرانیگاه کار را بالا می برد؛ مردم عادی نیز کم نیستند که در کوچه و بازار از این کار می گویند و به دیگران توصیه می کنند تماشا آن را.

باز هم بگذریم از افرادی که بعد شهریور سال جاری؛ اصولا هرگونه کار هنری را مذموم می دانند! به راستی چقدر سخت است که برای هر جمله ای باید تکلمه ای هم نوشته گردد! از اصل مطلب دور نشویم.

مراد از این استقبال تعریضی است به جعبه جادوی مان؛ تلویزیون که این شور و طلب را از عموم مردم دریغ می کند. آیا همه می توانند از پلتفرم ها یا سایت های موجود؛ فیلم یا سریالی را به راحتی دانلود کنند؟ چه ایرادی دارد همزمان هم تلویزیون و هم پلتفرم در رقابتی سازنده؛ ساعات فراغت مخاطب را پر کنند؟ براساس آخرین آمار موجود مقدار مخاطبین تلویزیون تا حد زیادی پایین آمده است و پراستقبال ترین اثر، شاید زیر چهل درصد در حالت خوشبینانه بیننده داشته باشد. دست و پای تلویزیون را در پوست گردو نمی گذاریم.

نیک مسوولان امر مطلع هستند که تا چه حد می توانند با کمی وسعت نظر مخاطبین خود را افزایش دهند. مخاطبی که در این زمان به راحتی به برترین سریال و فیلم های جهان دسترسی دارد. راستی آیا این دوستان از خود پرسیده اند چرا دیگر کمتر کسی از سریال های بی محتوا و صرفا چشم نواز شبکه های فارسی زبان، سخنی نمی گوید؟ جواب بسیار ساده است و همه مطلعند به خوبی.

هر چند کوچ مخاطبین از تلویزیون به پلتفرم های خانگی به نوعی تا حدود زیادی درون خانوادگی شاید محسوب گردد؛ ولی شاید رسانه ملی دست برتر خود را در پارازیت انداختن های عرفی رو نماید و همین عیش نیمه را هم از مخاطب دریغ کند! چه می دانیم شاید نگاه نجیبانه مخاطب به تلویزیون سبب ساز چنین کرداری شده است. مخاطبی که هنوز می تواند به آثار هنری تلویزیون باورمند بماند. باوری که در سایر حوزه ها تا حدود زیادی از دست رفته است. پوست شیر های زیادی تلویزیون می تواند بسازد. این فرصت را از دست ندهند که به صواب و ثواب نزدیک است.